Niemożliwe jest wykrycie autyzmu przed urodzeniem, ani w pierwszych miesiącach życia. Nie ma testu medycznego, który pozwala na wykrycie autyzmu. Zaburzenie diagnozowane jest przez grupę specjalistów, na podstawie obserwacji zachowania dziecka. Coraz więcej dzieci diagnozowanych jest już coraz wcześniej, przed ukończeniem 2. roku życia. Jest to dobra wiadomość, ponieważ można bardzo wcześnie rozpocząć terapię.

Według statystyk widać, że diagnozuje się jedną dziewczynkę na średnio czterech chłopców. Nie znamy dokładnej przyczyny tego faktu, ale istnieje kilka wyjaśnień, choć żadne nie jest jeszcze do końca potwierdzone. 

Po pierwsze coraz większe rozpowszechnienie wiedzy o autyzmie, spowodowane wzrostem świadomości istnienia tego zaburzenia, zarówno wśród rodziców, jak i wśród lekarzy, spowodowało częstsze diagnozowanie chłopców. Dziewczynki umieją „maskować” się i są diagnozowane później, najczęściej w okresie adolescencji. Nie wiemy tak naprawdę, czy autyzm jest częstszy u chłopców wiemy, że więcej jest zdiagnozowanych chłopców, niż dziewczynek.

Zachowania nazywane „niegrzecznymi” dotyczą najczęściej zachowań trudnych. To, co dzieci robią jest komunikatem!

Zastanówcie się, “co może stać za takim zachowaniem? Jaka jest jego przyczyna i co dziecko z ASD chce Ci przez to powiedzieć? Kiedy bije, gryzie, drapie, krzyczy, pluje to… nie zawsze to, co widzisz, jest tym, co chcą wyrazić. To tylko wierzchołek góry lodowej, pod nią kryje się prawdziwa wiadomość – to, co dziecko chce zakomunikować. Im szybciej odkryjesz sens zachowania, tym szybciej przystąpisz do nauczenia dziecka wyrażania swoich potrzeb, żądań w sposób społecznie akceptowany.

Być może, nie umie powiedzieć, co go boli, ale odczuwa ból, nie wskazując miejsca, nie wie, jak inaczej go wyrazić. Może cierpi na nadwrażliwość lub podwrażliwość na bodźce wzrokowe, słuchowe, dotykowe? Nie rozumie poleceń i nie potrafi powiedzieć, że ich nie rozumie; potrzebuje pomocy, a nie wie, jak o nią poprosić. Dla dziecka z ASD wszystko jest trudne nim stanie się proste.

Z doświadczenia terapeutów wynika, że tak. Mówić.

Kiedy: Wtedy kiedy rodzic jest na to gotowy i kiedy dziecko pyta, dlaczego jest inne?

Jak: Ustalcie ten sposób z terapeutą prowadzącym terapię dziecka. Można też wesprzeć się filmem, serialem, książką, czy blogami tematycznymi.

Kto: Rodzice, w sprzyjających warunkach, np. przy stole, przy którym wszyscy wspólnie siadają, lub terapeuta, jeśli rodzic wie, że powinien, ale sam nie potrafi tego zrobić.

Na co zwrócić uwagę podczas przekazu takiej informacji. Warto odwoływać się do rzetelnych informacji, “nierobienie” tragedii z faktu bycia w spektrum, wskazywanie sławnych osób z ASD. Zapewnienie o pomocy w budowie relacji międzyludzkich, pokazanie, że każdy z nas z czymś sobie nieradzi.